Hou het allemaal maar vlak

Het houd me steeds meer bezig. Wanneer mag je je-zelf laten zien en wanneer moet je achteruit stappen en bescheiden zijn of onzichtbaar, op de oppervlakte zijn. Ik merk dat het me ook steeds meer irriteert dat we zo oppervlakkig met elkaar omgaan, zo van:

“hoe is het met jou, ja goed en met jou, ja goed….. druk maar het is oké zo. Ah fijn, goed, ik ga door want ik moet nog boodschappen doen. Oké de mazzel en fijn je gesproken te hebben en ja ….we moeten echt een keer met elkaar afspreken. Ja doen we, ik stuur je wel een appje, oké, doeg.”

Wat is dit nou voor een contact!!! Grrrrr….

Ja het contact van de huidige tijd, maar waar is het moment dat we elkaar weer ECHT gaan zien en ont-moeten. Dat gebeurd niet als we zo oppervlakkig met elkaar omgaan, of om bij mezelf terug te komen, zo oppervlakkig mezelf laat zien. Ja ik ben heel bescheiden en braaf en netjes en ohhhh zo aardig. Maar is dat echt wel zo? Of ben ik juist helemaal niet bescheiden en braaf en aardig? Dat vraag ik me steeds meer af. Heb ik mezelf dat aangeleerd. Dat kan ik me allemaal af gaan vragen en in het verleden gaan spitten. Het zal echt wel zo zijn, nee het is, dat ik dit aangeleerd heb gekregen of dat het voor mij de manier was om me veilig te voelen. Maar het gaat om het NU, wat doe ik er NU aan? Het zo laten zijn of de keuze maken, ja want dat hebben we, een vrije wil, om het anders te doen.

Ik realiseer me NU, dat ik een gelukkig mens ben, dat ik in een land woon waar ik vrije keuzes kan maken. Want dat is echt niet overal het geval. Om terug te komen op het NU moment, ik kan NU kiezen of ik oppervlakkig leef en ben of dat ik me laat zien in mijn stoutheid en ondeugendheid. Want já, daar word ik blij van, dat prikkelt iets binnen mezelf, het kietelt en het nodigt uit, ga dat maar doen en kijk wat het je brengt.

Op dit moment dat ik het opschrijf gaan de alarm sirenes af, hoe bijzonder is dat!!!

Gevaar help, gevaar….voor wat, dat ik mezelf mag ZIJN………maar dan pas je niet meer in een vakje of hokje, dan kan ik je niet meer precies plaatsen, wat moet ik dan met je……………? Ja wat moet je dan met me, of zullen we gewoon samen zijn en zien wat het brengt?

Mijn idee is dat het tijd is dat we weer gaan stralen en spelen en zijn wie we werkelijk zijn bedoeld om te zijn. En daar is iedereen uniek in, we passen niet in hetzelfde vlak en kader met zijn alle. Dat geeft strijdt, dan zitten we in elkaar space, dat maakt benauwd. Nee het is tijd om je unieke stuk te pakken, jouw straling, jouw schittering, zodat we elkaar weer kunnen zien en schitteren. Hoe gaaf zou dat zijn.

We zijn geen wezen om in een plat vlak te leven, oppervlakkig, alleen maar in de vlakken van de 3D, nee we mogen meer, we zijn meer, we kunnen op veel meer gebieden leven, stralen, alle richtingen uit, op naar de 5D.